Dag 2: Duizend-en-een niet zo zwoele nachten

Alhambra lijkt de setting van een oosters sprookje, maar dat beeld werd vanochtend geruïneerd toen ik een flard opving van de uitleg van een gids.

De sultan van Alhambra bespiedde zijn haremvrouwen als zij aan het baden waren en wierp dan een granaatappel naar de vrouw van zijn keuze voor die nacht. Niet echt een verleider, die sultan. Hij kon toch op zijn minst een roos uit de paleistuin plukken.

Nee, dan de sultan van Alcázar in Sevilla. Zijn Russische prinses had zo’n heimwee naar de winters van haar land, dat hij honderden sinaasappelbomen in de stad liet planten. Elke lente zijn de straten bedekt met witte bloesem, als een dik pak sneeuw. Doe mij zo’n man.

Wat de sultan van Alhambra betreft: toen Isabel en Felipe op 2 januari 1492 Granada innamen, “weende hij als een vrouw om alles wat hij als een man verloren had.”