Kom maar op

Als D. mij op maandagochtend om 4.50 wakker belt, is mijn eerste gedachte: misschien heeft hij eng gedroomd.
‘Wat is er?’ vraag ik daarom lief, ondanks het tijdstip.
‘Je auto staat in brand,’ zegt hij.
Ik vlieg overeind. ‘In brand?’ roep ik. Dan zak ik terug in mijn kussens en kruipt een schuldgevoel over me heen. Misschien is het karma. Twee dagen eerder vervloekte ik die auto nog omdat ‘ie keer op keer onder mijn trillende benen afsloeg. Dat gevoel blijft de hele dag hangen, tot iemand zegt: ‘Elk verlies is een bevestiging dat er iets beters komt.’
Ik voel mij meteen beter. Ha, denk ik, kom maar op!